Μια προσπάθεια του Thalassa Karadeniz για την ανάδειξη του θρησκευτικού πλούτου των Αλησμόνητων Πατρίδων.
Τους βίους των Αγίων επιμελείται ο θεολόγος κ. Ελευθέριος Σαββουλίδης.

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Όσιος Χριστόδουλος ο Θαυματουργός ο «εν Πάτμω» ο εκ Νίκαιας της Μικράς Ασίας



Όσιος Χριστόδουλος ο Θαυματουργός ο εν Πάτμω  «Το καύχημα και των μοναζόντων»


Ο Όσιος Χριστόδουλος γεννήθηκε το 1020, στη Νίκαια της Βιθυνίας της Μικράς Ασίας. Οι γονείς του, Θεόδωρος και Άννα, που ήταν ευσεβείς και ευλαβείς χριστιανοί, ανάθρεψαν τον Ιωάννη (το κοσμικό του όνομα), με τα ιδανικά του χριστιανισμού. Από πολύ μικρός, κινούμενος από θείο έρωτα, επιθύμησε τον ασκητικό και μοναχικό βίο, που τον οδήγησε στα Ιερά βουνά του Ολύμπου της Βιθυνίας της Μικράς Ασίας, με τα πολλά μοναστήρια και τις πολλές σκήτες. Εκεί, σε κάποια από αυτά γίνεται μοναχός με το όνομα Χριστόδουλος.
Από εκεί μεταβαίνει στους Αγίους Τόπους, όπου η δίψα του για άσκηση τον οδηγεί στην έρημο της Παλαιστίνης και για μικρό διάστημα μονάζει σε κάποια ερημική σκήτη. Οι επιδρομές όμως των Σαρακηνών, αναγκάζουν τους μοναχούς να εγκαταλείψουν εκείνα τα μέρη και έτσι επανέρχεται στα μέρη στης Μικράς Ασίας. Εγκαθίσταται στο όρος Λάτρος, στην περίφημη Λαύρα του Στύλου, στο μοναστηριακό κέντρο κοντά στη Μίλητο. Εκεί διέπρεψε σε όλες τις αρετές και μαζί με το μεγάλο αριθμό των μοναχών που συγκέντρωσε γύρω του, ίδρυσε αξιόλογη βιβλιοθήκη. Οι μοναχοί των εξέλεξαν ηγούμενο με το αξίωμα του Αρχιμανδρίτη, γεγονός που του έδωσε το προσωνύμιο «Λατρηνός». Οι επιδρομές των Μουσουλμάνων τον αναγκάζουν να φύγει και από το όρος Λάτρος (1076-1079).
Αναζητώντας τόπο ασκήσεως, ο Όσιος Χριστόδουλος φτάνει στη Στρόβιλο, μια θαλάσσια περιοχή στα παράλια της Μικράς Ασίας, όπου ανέλαβε την φροντίδα της Μονής του Αγίου Αρσενίου. Εκεί θα μείνει για λίγο καιρό (1079-1080), γιατί μια νέα επιδρομή θα τον αναγκάσει να διαφύγει στη Λέρο και στη συνέχεια στην Κω, όπου θα ιδρύσει την Μονή της Αγνής Θεομήτορος και άλλα Μονύδρια. Οι διαφορές όμως με τους εκεί κατοίκους θα τον καταστήσουν ανέστιο και αυτή τη φορά (1080-1088). Ύστερα από πολλές περιπλανήσεις στα γύρω νησιά, φτάνει στην Πάτμο, από την οποία γοητεύεται για την ησυχία και την ηρεμία της. Αμέσως φεύγει για την Κωνσταντινούπολη και ζητά από τον Αυτοκράτορα Αλέξιο Α’ τον Κομνηνό, την άδεια «ίνα φροντιστήριον των ψυχών καταστήση ταύτην». Ο Αυτοκράτορας με Χρυσόβουλο, του παραχωρεί την Πάτμο και τα γύρω νησιά μαζί με εργάτες και χρήματα. Με την εγκατάσταση του Όσιου Χριστόδουλου και της αδελφότητά του στην Πάτμο, τον Αύγουστο του 1088, αρχίζει αμέσως η ανοικοδόμηση της Ιεράς Μονής, τιμώμενης στο όνομα του Αγίου Αποστόλου Ιωάννη του Θεολόγου, καθώς και της μεγάλης βιβλιοθήκης.
Το μοναστήρι αυτό αποτέλεσε το μεγάλο έργο της ζωής του, αναδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο το άσημο και άγονο νησί της Πάτμου σε Ιερό Νησί και σε τόπο παγκόσμιας πνευματικής και ιστορικής ακτινοβολίας. Η φήμη του Όσιου εξαπλώνεται παντού, αφού με τη χάρη του Θεού και την αδιάλειπτη προσευχή επιτελεί θαύματα. Στην Πάτμο καταστρώνει την περίφημη «Υποτύπωση», στην οποία καταγράφονται κανόνες, που ρυθμίζουν τη ζωή του μοναστηριού και των μοναχών. Το 1092 εγκαταλείπει την Πάτμο εξαιτίας των αλλεπάλληλων τουρκικών επιδρομών και καταφεύγει με την αδελφότητά του στη βόρεια Εύβοια, στην περιοχή της Λίμνης, όπου και εκεί ίδρυσε ένα Μονύδριο. Μέχρι σήμερα σώζεται η σκήτη του Οσίου.
Στην Εύβοια έγινε το αντικείμενο θαυμασμού όλου του κόσμου που πήγαινε στην σκήτη και τους οποίους νουθετούσε, συμβούλευε, καθοδηγούσε, αγίαζε και θεράπευε από κάθε είδους αρρώστιας, σωματικής και πνευματικής. Ο Όσιος Χριστόδουλος κατά την διαμονή του στην Εύβοια συνέταξε τον «Κωδίκελλο» και την «Διαθήκη» του, όπου περιγράφει τα δύσκολα χρόνια στην Πάτμο, τη λιποψυχία των πολυάριθμων μαθητών του παρά την πρόοδο του έργου του και τη φυγή τους στην Εύβοια. Προφητεύει την αποδήμησή του προς τον Κύριο, ότι οι Αγαρηνοί δεν θα κατοικήσουν μέχρι τέλους στα νησιά, αλλά ότι μόλις καταπαύσει η θαλασσοταραχή, θα επανέλθουν και πάλι στην πνευματική τους εστία. Αφήνει την εντολή στους μαθητές του να συνεχίσουν το έργο του στην Πάτμο και να μεταφέρουν το λείψανό του στο αγαπημένο του νησί και να το τοποθετήσουν στο ναό, για τον οποίο τόσο μόχθησε. Τους ευλόγησε, τους καθαγίασε και τους παρηγόρησε με ενθαρρυντικά λόγια, παραδίδοντας το πνεύμα του στον Θεό, τον οποίο σε όλη του τη ζωή αγάπησε και διακόνησε.
Όταν οι κάτοικοι της Εύβοιας άκουσαν ότι θα στερούνταν το τίμιο σώμα του Όσιου Χριστόδουλου, εναντιώθηκαν και αντέδρασαν στην απομάκρυνση του ιερού λειψάνου. Επειδή ο Όσιος ήταν για αυτούς πατέρας, ιατρός και θεραπευτής κάθε αρρώστιας και έτσι φρουρούσαν το ιερό λείψανο. Αλλά δεν έπρεπε να διαψευσθεί η προφητεία του Οσίου. Έτσι οι μαθητές του, ξεφεύγοντας από την προσοχή των φρουρών, μεταφέρουν τον Όσιο στους ώμους τους, επιβιβάζονται σε πλοίο και μετά από ένα ήρεμο ταξίδι στη θάλασσα του Αιγαίου, φθάνουν στην Πάτμο. Εκεί, τοποθετούν το ιερό σκήνωμα σε μαρμάρινη λάρνακα στο δεξιό μέρος του εσωνάρθηκα της Μονής. Αργότερα το θαυματουργό λείψανό του τοποθετήθηκε σε αργυροχρυσοεπένδυτη λάρνακα, που φέρει τη χρονολογία 1796. Μέχρι σήμερα αποτελεί πηγή ιαμάτων, παρηγοριά και στήριγμα σε όσους προσέρχονται με πίστη και ευλάβεια, και όσοι το αγγίζουν, αισθάνονται κάποια οσμή μύρου και μόνο με την αφή, καθαγιάζονται και απελευθερώνονται από κάθε σωματική βλάβη. Το λείψανο του φυλάσσεται σήμερα στο μικρό φερώνυμο Παρεκκλήσιο του Οσίου Χριστοδούλου, στη Νοτιοδυτική πλευρά του Καθολικού της Μονής. Η Εκκλησία μας τιμά και εορτάζει την Ιερά του μνήμη στις 16 Μαρτίου και την ανακομιδή των λειψάνων του στις 21 Οκτωβρίου.

«Tης Νικαίας τον γόνον και της Πάτμου το καύχημα και των μοναζόντων το κλέος θεοφόρον Χριστόδουλον τιμήσωμεν εν ύμνοις αδελφοί, το σκήνος προσπτυσσόμενοι αυτού, ίνα λάβωμεν την ίασιν των ψυχών και των σωμάτων κράζοντες. Δόξα τω δεδοκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι διά σου πάσιν ιάματα»

«Μέγα ευρέ σε η Πάτμος κλέος, παμμακάριστε ποιμήν πατέρων, ως γαρ διήλθες οδόν της ασκήσεως, του ακροτάτου τέλους επέτυχες και παρρησίας ουδόλως διήμαρτες πάτερ, όσιε Χριστόδουλε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος»

«Τοις των δακρύων σου όμβροις, πάτερ Χριστόδουλε, των νοσημάτων εξαίρεις τον καύσωνα, διό σε πιστώς ικετεύομεν, επερχομένων παντοίων κακών ημάς λύτρωσαι, πρεσβεύων απαύστως υπέρ πάντων ημών»

«Τω εκ του κόσμου της δεινής ματαιότητος ταις διδαχαίς σου ταις σεπταίς ποίμνην ελάσαντι, αναγράφομεν οι παίδες σου ύμνον σοι, μάκαρ. Αλλ’ ως έχων παρρησίαν προς τον Κύριον, εκ παντοίων ημάς λύτρωσαι κολάσεων, ίνα κράζωμεν, Χαίροις, πάτερ Χριστόδουλε»

Επιμέλεια: Λευτέρης Σαββουλίδης


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου