Ο Άγιος Γόρδιος έζησε τον 3ο αιώνα και καταγόταν από την Καισαρεία της Καππαδοκίας, της Μικράς Ασίας. Ήταν αξιωματούχος της αυτοκρατορικής αυλής και κόμης στην τάξη. Ήταν επίσης, διακεκριμένος αξιωματικός του στρατού, του αυτοκράτορα της Ανατολής Λικινίου, έχοντας τον βαθμό του «Εκατόνταρχου». Ο Λικίνιος το 314 ήρθε σε ρίξει με τον Μέγα Κωνσταντίνο. Επειδή ο Κωνσταντίνος έδειχνε φανερή συμπάθεια προς τους Χριστιανούς, ο Λικίνιος αποφάσισε να πάρει με το μέρος του τους ειδωλολάτρες, με την προοπτική να τους κινήσει κάποια μέρα εναντίον του αντιπάλου του. Για αυτό, έδιωξε από την Αυλή και το στρατό, όλους τους χριστιανούς και διέταξε να κλείσουν και να γκρεμισθούν πολλές εκκλησίες. Επέβαλε μάλιστα, αυστηρές ποινές σε όλους όσους αντιστέκονταν.
Τότε ο Άγιος Γόρδιος, μη μπορώντας να βλέπει την ζωή των ειδωλολατρών και επειδή δεν ανεχόταν να ακούει τους τις δυσσεβείς διδασκαλίες, τις βλασφημίες, τις ύβρεις και τους ενάντιους λόγους κατά του Χριστού και κατά των Χριστιανών, αυτοεξορίστηκε. Περιφρονώντας το αξίωμα, περιφρονώντας τη δόξα, τον ποικίλο πλούτο, τους συγγενείς, τους φίλους, τους υπηρέτες, την απόλαυση του βίου, έτρεξε στις πιο βαθιές και δύσβατες ερημιές. Εκεί, κατοικώντας μαζί με τα θηρία, ζούσε με προσευχή, με μελέτη και με σωματική εργασία. Θεώρησε ημερότερη την ζωή με τα άγρια ζώα, παρά με τους ειδωλολάτρες.
Εκεί στον έρημο τόπο, έπειτα από πολύ προσευχή και άσκηση, ενδυνάμωσε την πίστη του στον Χριστό και πήρε θάρρος να «χτυπήσει» την πλάνη της ειδωλολατρίας. Παρακινούμενος από την αγάπη του για τον Χριστό, επέστρεψε στην πόλη, όπου και εμφανίσθηκε στο κατάμεστο θέατρο την ώρα των αγώνων. Με όλη την δύναμη της φωνής του, ομολόγησε με παρρησία ότι είναι χριστιανός, κήρυξε και ύμνησε με λόγους τον Χριστό. Με την ηρωική αυτή μαρτυρία, ο Άγιος Γόρδιος έστρεψε την προσοχή του πλήθους πάνω του. Από την ομολογία του, πίστεψαν πολλοί στο Χριστό και έγιναν χριστιανοί. Η παρρησία του όμως αυτή, εξέπληξε και εξόργισε τον ειδωλολάτρη ηγεμόνα της περιοχής, ο οποίος διέταξε τον άγριο ξυλοδαρμό και την φυλάκισή του.
Πολλοί συγγενείς και φίλοι, τον επισκέπτονταν στη φυλακή, προσπαθώντας με δάκρυα να τον πείσουν να αρνηθεί τον Χριστό μόνο στα λόγια και να κρατήσει την πίστη με την ψυχή, την εσωτερική διάθεση, γιατί ο Θεός δεν δίνει προσοχή στην γλώσσα, αλλά στη διάθεση. Ο Άγιος Γόρδιος όμως, ήταν άκαμπτος και αποκρίθηκε: «Ουκ ανέχεται γλώσσα κτισθείσα παρά Χριστού φθέγξασθαί τι κατά του κτίσαντος. Μη πλανάσθε. Θεός ου μυκτηρίζεται. Εκ στόματος ημετέρου κρινεί, εκ των λόγων δικαιοί και εκ των λόγων καταδικάζει». Δεν ανέχεται γλώσσα που έγινε από τον Χριστό να πει κάτι εναντίον του δημιουργού της. Μη γελιέστε. Ο Θεός δεν είναι κανένας που μπορεί κάποιος να τον κοροϊδεύει ή να τον περιφρονεί. Θα μας κρίνει από το στόμα μας. Από τα λόγια μας, μας δικαιώνει και από αυτά μας καταδικάζει.
Ο ηγεμόνας μετά από την άρνηση του Αγίου Γόρδιου να θυσιάσει στα είδωλα, θυμωμένος και έξαλλος, διέταξε τον αποκεφαλισμό του. Ο Άγιος Γόρδιος δέχτηκε με θάρρος και χαρά την απόφαση. Ήρεμος, έκανε το σημείο του Σταυρού και προχώρησε προς το μαρτύριο, παραδίνοντας την ψυχή του στον Κύριο. Ο Μέγας Βασίλειος, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος και ο Γρηγόριος ο Νύσσης, πολλές φορές στα κηρύγματά τους, αναφέρουν και εγκωμιάζουν το θάρρος και την παρρησία της ομολογίας του Αγίου Γόρδιου. Η Εκκλησία μας εορτάζει και τιμά την μνήμη του στις 3 Ιανουαρίου.
«Τω ζήλω της πίστεως, πυρποληθείς την ψυχήν, αυτόκλητος ώρμησας, εν τω σταδίω σοφέ, και χαίρων ηγώνισαι, όθεν τοις εξ αυχένος, οχετοίς των αιμάτων, έσβεσας Αθλοφόρε, της κακίας την φλόγα, διό σε ο Ζωοδότης, Γόρδιε εδόξασε»
«Οι σοι ιδρώτες ένδοξε, την πάσαν γην κατήρδευσαν, και τοις τιμίοις σου αίμασι Γόρδιε, τον κόσμον άπαντα εύφρανας, ταις ευχαίς σου θεόφρον, σώσον πάντας τους πίστει σε αναμέλποντας, και τιμώντας αξίως, πανεύφημε ως πολύαθλον»
«Έλιπες στρατείαν την υλικήν, και τη ουρανίω, πανοπλία οχυρωθείς, τας αντικειμένας, καθείλες παρατάξεις, ως του Χριστού οπλίτης, ένδοξε Γόρδιε»
«Τον εν αθλήσει αήττητον στρατιώτην, και εν βασάνοις ανίκητον στεφανίτην, Γόρδιον πάντες ανευφημήσωμεν, τον εξ Εώας μέγαν, όντως αστέρα λάμψαντα, το θείον αγλάισμα των Μαρτύρων Χριστού»
Ελευθέριος Σαββουλίδης για το Thalassa Karadeniz
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου